به گزارش خبرگزاری حوزه، رحیم آبفروش، دبیر جامعه ایمانی مشعر، در پنجمین همایش سراسری «مسئولان جوامع فرهنگی قرآنی عصر» که با حضور فعالان و شخصیت‌های فرهنگی و قرآنی کشور در مجتمع یاوران مهدی(عج) قم آغاز به‌کار کرد، طی سخنانی با موضوع «تبیین چگونگی مردمی‌سازی جریان قرآن و ورود به حوزه‌های مردمی و کنش‌های اجتماعی» اظهار کرد: هیئت اجتماعی هیئتی است که در دل جامعه باشد، درد مردم را ببیند و مشکلات‌شان را حل کند؛ نمی‌توانیم قرآن را در ستادی، واحدی و قرارگاهی قرار بدهیم و عترت را جدا کرده و در ستاد و قرارگاهی دیگر بگذاریم که اگر اینگونه باشد، باید از غضب حضرت رسول(ص) بترسیم.
وی ادامه داد: جلسات هیئتی داریم که خبری از قرآن نیست و از آن طرف جلسات قرآنی داریم که از اهل بیت خبری نیست؛ هیئت و مجموعه قرآنی باید حول ثقلین باشد، مجموعه عصر و مشعر هم همین‌طور است.
دبیر جامعه ایمانی مشعر عنوان کرد: باید تنظیم ساختاری درست شود تا قرآن و عترت در تمام مجموعه‌ها کنار هم قرار بگیرند و اثبات کنیم که از هم جدا نیستند؛ جامعه‌های ایمانی عصر، مشعر و فتح و فتوح یکی است فقط در فضاهای مختلفی قرار گرفته است و از نقطه عزیمت متفاوت به سمت قله حرکت کردیم و هنگام رسیدن به قله در یک نقطه قرار می‌گیریم؛ قله همان کانون فرهنگی تراز انقلاب اسلامی است.
آبفروش با اشاره به اینکه هیئت اجتماعی یعنی مومنین حول ثقلین برای احیای شرع جمع شوند، افزود: هیئت باید کارکرد اجتماعی داشته باشد و فرا مناسکی و شعائری رفتار کند، علم مناسک و شعائر را دست بگیرد ولی به همین‌ها اکتفا نکند؛ هیئت باید بهترین قاری، مداح، سخنران و تمام فنون را در خدمت جذابیت محتوا قرار بدهد و آن را در جامعه جاری کند و در زندگی همه مخاطبانش بچشاند نه فقط سینه بزند و اشک بریزد.
دبیر جامعه ایمانی مشعر گفت: در جریان هیئت رویکردهای مختلفی داشتیم، در سال ۱۳۹۰ حال و هوای عمومی هیئت‌های رکودزده و به سمت هیئت‌های فرهنگی حرکت کرد؛ قدیم‌ها فضایی حاکم بود که مردم خود را وامدار و وابسته هیئت و متصل به آن می‌دیدند، اما در این سالیان درد هیئت و مجموعه قرآنی با درد مردم یکی نبود، هیئت بر ارتقای کیفیت برنامه‌ها و سیستم‌های صوتی و یافتن روش و فنون جدید دقت داشت، اما مردم درد دیگری داشتند؛ مداح و قاری درگیر تحریر و مرثیه و مخاطب در دنیای خودش غرق بود.
آبفروش با اشاره به اینکه علت اساسی همین بود که درد و مسئله هیئت از درد و مسئله مردم جدا شد، عنوان کرد: مخاطب هیئت درگیر مشکلاتی شده بود، اما کسی نبود دردش را بفهمد و متناسب با روحش با او صحبت کند؛ مداح حرف خودش را می‌زد و مخاطب چیزی که نیاز داشت را نمی‌شنید و نگاه به مخاطب به عنوان سیاهی لشکر است. حاج حسین یکتا در یک همایش می‌گفت: می‌دانید چرا با هر تیپی به تشییع شهدا می‌آیند؟ چون می‌بینند این شهید وقت نیاز برای کشور جنگیده و تا پای جان ایستاده، ولی حالا هیئتی‌ها چه می‌کنند؟
وی بیان کرد: زلزله کرمانشاه لرزه‌ای بود تا این حرکت در مسیرش قرار بگیرد، در دوران زلزله هیچ برنامه از پیش تعیین شده‌ای نبود، هیئت‌ها به صورت خودجوش وارد میدان شدند و هر هیئت به یک روستا خدمت رساند و هیئتی‌ها علمدار بودند که خیلی‌ها معتقد بودند. این کار تغییر کارکرد جلسه سیدالشهداست، اما این خود شعایر امام و امر ولی است؛ گاهی از خوف و ترس اقدامی نمی‌کنیم، در صورتی که راه نجات ما در اقدام است و این اتفاق اثبات کرد که ادبیات هیئت فرهنگی را دست گرفتیم و سپس با هیئت اجتماعی که یک بعدش ورود به فعالیت‌های اجتماعی بود، روبه‌رو شدیم.
آبفروش با اشاره به عدم تکیه به دولت و مستقل بودن در فعالیت‌های اجتماعی و همراهی با مردم، گفت: مجموعه اجتماعی مجموعه‌ای است که حرفش را به مخاطب می‌رساند، بلاغت لازم را دارد، مخاطب را اقناع می کند و زبان علمی و عملیش از لکنت خارج شده است و یک مجموعه اجتماعی باید مردم‌دار باشد، مردم‌داری یک لازمه دارد.
وی عنوان کرد: باید میدان را تقسیم‌بندی کرد؛ یک مجموعه قرآنی، هیئتی یا مسجد باید در مرکزیت هر بخش قرار بگیرد و آن بخش را تحت تأثیر قرار دهد و در شعاع نفوذ خودش با مردم همراه شود و به قاعده شرعی تا شعاع چهل خانه که همسایه مسجد است، کسی به علت فقر بدون جهیزیه نماند، کسی گرسنه نباشد و غیره.
وی تصریح کرد: یکی از طرح‌هایی که برای راه یافتن مسجد به خانه مردم اجرا شد، قرار دادن صندوقچه‌ای در مساجد یا هیئت‌ها برای جلسات قرآن خانگی بود که مردم می‌توانستند وسایل مورد نیاز را برای برگزاری مراسم در خانه از مسجد بگیرند؛ کم کم مسجد به خانه همه راه پیدا می‌کند و نباید فقط به این اکتفا کرد. بعد از این باید پای درددل مردم نشست و حرفشان را شنید و مشکلات‌شان را حل کرد؛ این گونه می‌توان ساختار مویرگی در محلات ایجاد کرد.
